Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
jan
MIJN REISVERHAAL …
Venezuela (officiële naam = República Bolivariana de Venezuela), prachtig land in Zuid-Amerika, gesitueerd tussen Colombia, Guyana, Brazilië en de Caribische Zee. Een land met 23 miljoen inwoners en 30 maal groter dan België, te groot om in 1x te bezoeken.
Venezuela: veel mensen vragen zich af hoe mijn vriend Stefaan en ik op het idee gekomen zijn om net daar naartoe te gaan reizen. Het antwoord lag voor de hand: de Zuid-Amerikaanse cultuur spreekt ons sterk aan, het ligt niet bij de deur, men spreekt er naast Spaans (na 3 jaar avondles Spaans kan ik al een aardig mondje Spaans meepraten) een 30-tal officiële indianendialecten, en vooral, het is er nog niet toeristisch. Dat was eigenlijk de hoofdreden, een land bezoeken die nog zijn authentieke eigenwaarde heeft behouden en niet overrompeld wordt van de buitenlandse bezoekers. Vandaar ook onze keuze om ook het ongerepte gedeelte van dit Zuid-Amerikaanse land te ontdekken. Maar een dergelijke reis gaat natuurlijk niet zonder een degelijke voorbereiding. Na menige uurtjes surfen op het internet, hebben we veel informatie verzameld over het land, zijn cultuur en zijn mensen. Via de reisgids “Venezuela”, een uitgave van “Lonely Planet”, zijn we al een stukje dichter bij de uitwerking van onze reis gekomen. Dan zijn we naar een reisbureau getrokken, die ons in contact bracht met “Cosmic Travel”, een reisorganisatie, gespecialiseerd in het organiseren van reizen naar Zuid-Amerika en andere minder evidente reisbestemmingen.
Na veel informatie te hebben uitgewisseld stond ons besluit vast, we gaan ervoor. Toch duurde het een tijdje eer alles in orde was. Met de gekende problemen van de reispassen, de stakingen bij Iberia en het Sabena-personeel werden de laatste weken voor de afreis spannend gehouden. De nodige inentingen tegen Hepatitis A-B, buiktyphus en Polio werden ook voorzien. Met een lading pillen tegen Malaria, de alomgekende Tourista, een volle bus muggenmelk en een valies met slechts 10kg bagage per persoon, wat echt héél weinig is (maar noodzakelijk is voor de binnenlandse vluchten in Venezuela, tenzij je bereid bent om 500 BEF per meer kg te betalen) en allebei een goedgevulde rugzak zijn we op zaterdag 4 augustus 2001 vertrokken. De reis begon al vroeg in de morgen, op zaterdag 4/8/1 om 5u opstaan om de trein van Oostende naar Zaventem te nemen. Het reisbureau had ons verwittigd dat we best 3u op voorhand onze bagage incheckten, wilden we nog een plaatsje op het vliegtuig hebben, Iberia is nl. een specialist in het systeem van overboeking. En dat wilden we in geen geval meemaken. Dus om 9u aangekomen in Zaventem, eerst en vooral inchecken en rond 12u30 konden we opstijgen. Met de kriebels in de buik en erg benieuwd naar wat we de komende dagen nog zouden beleven. Onze vlucht naar Caracas (hoofdstad van Venezuela) gebeurde via een overstap in Madrid. Dan nog een tussenstop in Tenerife en om 21u plaatselijke tijd (in België was het al 3u 's nachts) zijn we op in Maiquetia, de luchthaven van Caracas aangekomen. Na de aanschuiffile bij de douane om je papieren en je immigratiebewijs te controleren, een ritje met de plaatselijke reisagent door Caracas by night kwamen we moe maar tevreden aan in het hotel in Caracas waar we de nacht konden doorbrengen.
De volgende morgen om 7u werden we alweer opgehaald om ons volgende vliegtuig te nemen richting Puerto Ayacucho. Tijdens de autorit zagen we het Caracas bij dag. Dan pas zie je de mooie en minder fraaie beelden van de stad. Alle arme mensen wonen op de heuvel aan de stadsrand in zelfgemaakte huisjes die tegen de heuvelwand gebouwd zijn. Caracas telt officieel 5,5 miljoen inwoners, maar naar verluidt leven er 2 miljoen mensen in de anonimiteit en het zijn vooral deze mensen uit de heuvels die zich niet laten registreren. Het leven in Caracas loopt ook niet van een leien dakje. De straatcriminaliteit en de drugstrafiek kent een ongeziene aangroei en mensen worden er beroofd of vermoord voor allerlei redenen. De hoge werkloosheidsgraad en de armoede in deze hoofdstad zijn waarschijnlijk de hoofdredenen van alle problemen. Na deze korte impressie en kennismaking van Caracas, kwamen we aan in de luchthaven waar we onze aansluiting voor Puerto Ayacucho namen. De luchtvaartmaatschappij Santa Barbara bracht ons veilig op onze bestemming. In de luchthaven van Puerto Ayacucho werden we opgewacht door Jefferson, de manager van het “Orinoquia Camp”, onze uitvalsbasis voor onze eerste week Venezuela. Hij had geen moeite om ons te herkennen, aangezien we de enige vreemdelingen op het vliegtuig waren.
Via de hoofdweg reed Jefferson ons met zijn jeep naar het Campement. Onderweg kregen we al een indruk van de prachtige savanne streek rondom ons. We zijn zelfs een paar keer gestopt om naar de pracht en stilte van de natuur te kijken en te luisteren. Aangekomen in het kamp, werden we overweldigd van de ligging en de accomodatie ervan. We sliepen in een churuata, dit is de benaming voor de typische bouwstijl die de Yecuana indianen gebruiken bij de bouw van hun huizen. Het waren gezellige huisjes en we sliepen onder een muskietennet om ons te beschermen tegen de vraatzucht van de plaatselijke muggen en andere vliegende insecten. Onze huisjes stonden dicht maar op een veilige afstand van het water. Dit water behoort aan de Rio Orinoco, de 3de langste rivier in Zuid-Amerika (2.150 km). Na een lichte brunch, hebben we met Jefferson een city tour gedaan door de stad Puerto Ayacucho en hebben we de kathedraal, een typische Indianenmarkt en het Simon Bolivar plein bezocht. Simon Bolivar is de Venezuelaan die in 1821 Venezuela, Colombia en Ecuador bevrijd heeft en iedere stad in Venezuela, hoe klein ook, heeft een plein die men naar hem genoemd heeft. Via Puerto Ayacucho kon je met een bongo, een typische boot uit die streek naar de overkant van de Orinico rivier meevaren. Aan die overkant lag Colombia. In het kleine dorpje aan de overkant was er slechts één straat, de plaatselijke bevolking deden er goede zaken met hun winkeltjes, cafeetjes en eethuizen.
In Venezuela is begin dit jaar met de komst van de nieuwe president (Hugo Rafael Chávez FrÃÂaz) de tax in voege gebracht (14%). In Colombia is er nog altijd geen tax en daarom komen veel mensen vanuit Puerto Ayacucho in Colombia hun boodschappen doen. Er is altijd grondige paspoort controle bij de grensposten omdat Colombia gekend is om zijn drugstrafieken, een misdrijf waar zware celstraffen voor bestaan. Verrast door een hevige en langdurende regenbui (we zijn immers in het regenseizoen), zijn we dan terug naar het kamp gereden, waar we al om 20u in onder het laken (wol heb je hier niet nodig, al kunnen de nachten soms wel koud aanvoelen door de wind die door de open bebouwing van onze huisjes voer) kropen. 's Ochtends werden we gewekt door het getjilp van de vogeltjes en het geluid van het golven van het water van de Orinoco rivier.
Voor dag 2 hadden we twee jungletochten gepland. Cindy (onze mannelijke gids) leidde ons zonder problemen door het Savanne landschap en de bijna ondoordringbare bossen in de omgeving. Er liggen geen paden aangelegd en we waren volledig op hem en de stand van de zon aangewezen om ons doel te bereiken, nl. de top van de berg van waarop we ons kamp na een tocht van 3 volle uren weer konden zien liggen. Halverwege het woud, stonden we plots voor een grote plas water, die we via een omweg probeerden te overbruggen, maar ze was nog groter dan gedacht en we hebben ze dan maar via omgevallen boomstammen overgestoken, een belevenis op zich, waar ik bijna ingevallen was. In het woud zagen we allerlei plantensoorten, vele kleine vogeltjes en we zijn er zelfs een familie werkende mieren tegengekomen. In Venezuela groeien nl. 20.000 verschillende plantensoorten, waarvan 5.000 exclusief zijn voor Venezuela. Venezuela heeft in totaal 43 Nationale Parken, zelf hebben wij er 2 bezocht.
Een paar dagen later hebben we een boottocht gedaan op de Orinoco rivier. Samen met onze gids Helario hebben we grensstreek van Venezuela en Colombia afgevaren. Onderweg hebben we in Colombia een “Rehabilitation Program” bezocht. Dat is een school waar Colombiaanse straatkinderen die in de criminaliteit terechtgekomen zijn opgevangen worden, er een opleiding en sociale vorming krijgen. Op die manier willen ze voor deze kinderen een betere toekomst garanderen zodat ze later een zelfstandig leven kunnen leiden buiten de criminele kringen.
Rond de middag zijn we bij een verlaten indianenkamp gestopt om te eten en hebben we enkele zoetwater dolfijnen zien bovenkomen die wat verse lucht kwamen happen. Tijdens de terugvaart kwamen we nog indianen tegen die terugkwamen van de visvangst, helaas voor hen hadden ze die dag niets gevangen. Meer geluk hadden we bij een Indiaanse familie van de stam Fiby. Hun oudste zonen waren de gevangen vis gaan verkopen op een plaatselijke markt. We vroegen aan de vader of we enkele authentieke gebruiksvoorwerpen, zoals houten roeispanen konden verkrijgen. Hij wou ze aan een uiterst zacht prijsje verkopen. Wij hadden echter wat kledij vanuit België meegebracht. Toen we voorstelden om de T-shirts en shorts om te ruilen tegen een roeispaan, kregen we zelfs 2 roeispanen. De familie was zo tevreden dat we uitgenodigd werden om hun huisje te bezoeken. Het huisje had een houten geraamte en een rieten bedekking. De slaap- en hangmatten bevonden zich aan de ene en het kookgedeelte aan de andere kant. De vrouw des huizes was net een grote kom eten aan het bereiden en ze hadden al wat pepers klaargemaakt, waar we wijselijk niet van geproefd hebben wegens té pikant. Wel kregen we een broodje aangeboden dat gemaakt was van maïs, manok en water. Wij, maar de familie nog veel meer waren heel dankbaar en we mochten als afsluiter zelfs een foto van hen nemen. Hun oudste dochtertje deed speciaal haar gevlochten rieten kleedje aan om te poseren voor onze camera.
De eerste dagen tijdens ons verblijf in het kampement, waren we de enige gasten. Deze rust werd snel verstoord door de komst van een groep Hollandse toeristen die met een Nederlandse reisorganisatie Venezuela aan het rondtrekken waren. Zij hadden het plan om 2 nachten in het kampement te verblijven. Ze kwamen nog maar net aan of er werden al plannen gesmeed om te komen buurten. Gelukkig waren ze te moe om de stille avondrust te verstoren. Al bij al viel die groep nog goed mee en de volgende dag hebben we met een deel van hen gaan “Raften”. Voor ons en de meesten onder hen, een doop-raft. Die doop was figuurlijk én letterlijk op te vatten. Waar je ook zat op de boot, je kwam er met een nat pak af. Om dit avontuur te bewaren voor het nageslacht, hadden we ons gewapend met een onderwatercamera en waren we vast besloten er een gezellige en spetterende vaart van te maken. Doordat er een wind opstak en daarbovenop nog een beetje regende, waren de golven nog wat wilder en het publiek in de boot werd er ook niet kalmer op. Het enthousiasme groeide meer en meer en toen het ogenblik aangebroken was om weer aan wal te gaan, waren de 14 druipnatte raftertjes blij dat ze dit nu ook eens meegemaakt hadden.
Na onze geslaagde eerste week in het Amazonegebied namen we het vliegtuig richting Caracas en vandaaruit hadden we een aansluiting op Barcelona, een stad dat op 3 uren ten oosten van de hoofdstad Caracas ligt. X, de plaastelijke reisverantwoordelijke pikte ons op en via het stadje Lecheria reden we naar onze volgende bestemming Puerto La Cruz. Daar werden we verwacht in het Hotel Maremares. De volgende 5 nachten logeerden we in een complex dat in groot contrast stond met onze vorige logeerplaats. Er was een groot zwembad en ook meer toeristen. Al merkten we dat we weer één van de enige niet-Amerikanen waren. Spaans was ook hier de voertaal. De eerste dag werd er een van uitrusten en zalig nietsdoen. Voor de volgende dag hadden we echter al weer iets gepland, een vaart met een Catamarran waarmee we samen met enkele families met kinderen door de Caraïbische Zee het National Park MuchÃÂma zouden bezoeken. Dit Nationaal Park bestaat uit een heleboel grote en kleinere eilanden. Wat ons onmiddellijk opviel was het heldere water. Tijdens het snorkelen kon je de bodem zien, al was die soms 5 meter diep en de vissen zwommen ongestoord onder je door. Van die gelegenheid hebben we natuurlijk geprofiteerd om onze onderwatercamera nog eens boven te halen en dit wonderlijke zicht op de gevoelige plaat vast te leggen. Tussendoor zwommen de kinderen hun eigen wedstrijdje “Om ter snelst naar de boot en terug” en genoten de ouders van de stralende zon. Sommigen onder ons zullen het de volgende dagen wel gevoeld hebben aan de verbrande lichaamsdelen.
De volgende dagen hebben we nog het nieuwe winkelcentrum in de buurt van het hotel bezocht en het zwembad van het hotel onveilig gemaakt en stilaan mochten we weer aan de terugreis denken. Ditmaal was het de nachtvlucht van Caracas via Madrid naar Zaventem. En ik kan je verzekeren, echt goed en veel kan je in een vliegtuigstoel niet slapen. We hadden gelukkig geen problemen met bagage, maar het fenomeen “Delayed” kenden ze daar jammer genoeg wel. Door een uurtje vertraging, hadden we in Madrid welgeteld 1 kwartier om het vliegtuig voor onze aansluitingsvlucht naar Brussel te bereiken. En de luchthaven in Madrid is geen kleine luchthaven, kwam daar nog bij dat we in de verst gelegen gate verwacht werden. In looppas betraden we het vliegtuig en dachten we allebei aan hetzelfde: onze bagage. Die kan in die tijd onmogelijk mee zijn naar Brussel. Geen nood, dachten we, misschien zijn ze daar wel op voorbereid. Meer vrees hadden we voor onze 2 roeispanen die we apart verpakt hadden en die de douane in Caracas achteraf nog bij de grote bagage liet deponeren omdat ze iets te groot waren om als handbagage door te laten. En inderdaad, in Zaventem aangekomen op 15/8/1 om 11u30 hadden we iets tekort, onze roeispanen. Dan maar aangifte doen bij de dienst “Verloren bagage”. Papiertje ingevuld, wat uitleg over de vorm van onze verloren bagage en hop, de trein op naar huis. Maar aan alles komt een goed einde: diezelfde avond belden ze ons op vanuit Zaventem dat ze bij Iberia Madrid iets langwerpigs gevonden hadden tav. Juffrouw Gerryn uit België. Bovendien kwamen ze het de volgende morgen persoonlijk thuis afleveren. Nu rest ons alleen nog op orde steken van ons fotoalbum die ons blijvend zal herinneren aan de mooie dagen die we in het verre mooie Venezuela mochten doorbrengen.
